A súa poesía presenta unha actitude radical cando reivindica a nosa lingua e a nosa terra, ou cando denuncia as o atraso económico de Galicia, que provoca a emigración, a ruptura das familias e o empobrecemento do país.
En Follas Novas (1880), Rosalía inclúe un longo poema dedicado a unha lacra que desangrou Galicia durante anos, a emigración. E faino centrándose nas persoas, nos que emigran e nos que quedan, sobre todo as mulleres e os rapaces.
O poema titúlase "Prá Habana" e moitos dos seus versos parecen escritos na actualidade, tal como se mostra neste fragmento:
¡Pra a
Habana!
I
Vendéronlle os bois,
vendéronlle as vacas,
o pote do caldo
i a manta da cama.
Vendéronlle o carro
i as leiras que tiña;
deixárono sóio
coa roupa vestida.
"María, eu son mozo,
pedir non me é dado;
eu vou polo mundo
pra ver de ganalo.
Galicia está probe,
i á Habana me vou...
¡Adiós, adiós, prendas
do meu corazón!"
Eis a versión musical realizada por Amancio Prada:
Ningún comentario:
Publicar un comentario